Քայլում եմ փողոցներով… Լուռ եմ ինչպես միշտ…
Հիշում եմ քեզ նորից…
Հանկարծ լսում եմ ….
-Բարև…
Չեմ շրջվում… Քանի որ հաճախ եմ լսում… պտտվում
ու թաց աչքերով նորից ճանապարհս
շարունակում… Բայց այս անգամ … Նորից եմ լսում
-Բարև… ինչպե՞ս ես...
Կանգ եմ առնում… մի պահ քարանում… Ու սրտի մեծ
թրթիռով շրջվում…
-Դու՞ ես...
-Ես եմ…
-Դուուու…
- Այո… ես եմ…
- Բայց…
- ԻՆչպե՞ս ես...
-Լավ… Շնորհակալ եմ…
- Իսկ ե՞ս.... քեզ հետաքրքիր չէ՞ ՝ ինչպես եմ
ես...
- Ներիր… Ինչպե՞ս ես…
- Իսկ ի՞նչ ես կարծում...
- Դեեե… բնականաբար լավ պետք է լինես…
- Ես քեզ լավ եմ ճանաչում… Գիտեմ, որ ինձ զգում
ես… Գիտեմ որ գիտես… Տանջվում եմ…
-(Լուռ եմ ես)…
-Չես խոսում… Չես փոխվել… Նորից նույնն ես…
Նորից իմն ես… Նորից իմ լուռ փոքրիկն ես…
-Մի ասա այդպես… Ես շատ եմ փոխվել… Քո գնալուց
հետո այլ եմ դարձել…
-Ավելի ես գեղեցկացել…
- (Ժպտում եմ, բայց չգիտեմ ինչ ասել)…
-Դեռ սիրու՞մ ես...
- Ներիր… Չեմ ուզում խոսել…
- Պատասխանիր… խնդրում եմ…
- Ներիր ես շտապում եմ…
-Խուսափում ես…
- Ոչ… Պարզապես քեզ խղճում եմ…
- Ի՞նձ... ինչու՞...
-
Պարզապես…
- Պարզապե՞ս...
- Պարզապես չեմ կարող քեզ ցավեցնել… Պարզապես
չեմ կարող քեզ հետ քեզ նման վարվել… Պարզապես չեմ կարող վատը լինել… Ներիր, բայց
չեմ կարող անգամ քեզ՝ ինձ այդքան տանջողին, կյաքս կործանողին, երազներիս վերջ
դնողին, սերը սրտումս սպանողին, ինձ այդքան չգնահատողին չեմ կարող ես մի դառը խոսք
ասել… Պարզապես հեռացիր ու էլ մի արի… Պարզապես մոռացիր ու այլևս մի հիշիր…
Պարզապես… Խնդրում եմ ինձ պարզապես էլ մի տանջիր…
Ու գնում եմ…. Շարունակում եմ ճանապարհս…
Արտասվում եմ… Բայց արդեն չկա այն ցավը… Պարզապես քայլում եմ արցունքն աչքերիս ու
հասկանում եմ, որ վեջապես վերջակետ դրեցի… Հրաժարվեցի անցյալից… Իմ երազների
ապագայից…
