Ասում են սերը թևեր է տալիս ու մարդուն թույլ
տալիս ճախրել… Սակայն ինչու՞ ինձ մոտ դա այդպես չէ... Ասում են, այն այնքան
գեղեցիկ է, որ մարդուն ստիպում է միշտ ժպիտով քայլել… Սակայն ինչու՞ ինձ մոտ դա
այդպես չէ... Այն ոչ միայն ինձ զրկել է երբեմնի իմ ձեռքերից, որոնցով ուրախ
ժամանակ պարում էի, այլ նաև դատապարտել է հավերժ տխրության… Անհետացել է ժպիտը
դեմքիս… Կորել է փայլն աչքերիս, բայց դեռ շնչում եմ… Ու՞մ համար … Ինչու՞ ... Ինքս
էլ չգիտեմ… Ուզում եմ զգալ այդ թևերի զորությունը… Ուզում եմ ճախրել երկնքում…
Ուզում եմ ժպտալ այդ անսովոր ժպիտով ու երժանիկ քայլել փողոցներով… Սիրել եմ
ուզում… Սիրվել եմ ուզում… Դատարկությունս ինչ - որ մեկով լցնել եմ ուզում… Կյանքիս
տխրությունը ինձնից վանել եմ ուզում… Աչքերիս փայլը վերադաձնել երազում… Կյանքիս
իմաստին գտնել եմ ուզում…
Комментариев нет:
Отправить комментарий