Կանգ են առել կարծես վայրկյանները… այնքան դժվար է ինձ շնչել… Ցավում են սրտիս նուրբ լարերը… այնքան եմ ուզում քեզ տեսնել… Խեղդվում եմ… Խեղդվում ներսից ինձ կրծող ցավից… Այն ամենից, ինչ ցավ է ինձ տալիս… Հոգնել…
Այնպես եմ հոգնել… Չեմ կարող և էլ չեմ ուզում ես այսպես ապրել… Նստել ու էլի
նայում եմ երկնքին… Այն երկնքին, որ մի ժամանակ մեզ էր պատկանում՝ ինձ ու քեզ…
Երկուսիս… Մեր լուսնին եմ նայում… Ու զգում եմ, որ նրանք էլ են տխուր… Ինձ պես
տխուր ու թախծոտ… Հոգուս պես մռայլ ու մութ… Թվում է՝ երազ է եղել ամեն բան, բայց
գիտեմ, որ երազից չեն երջանկանում… Երազից թևեր չեն առնում ու չեն ճախրում… Գիտեմ,
որ երազից սիրուց չեն արբում… Գիտեմ… Ամեն բան գիտեմ… Միայն քեզ չկարողացա իմանալ…
Ճանաչել… Հասկանալ… Ինչու՞… … Իմը չէ՞իր… ... Բայց թվում էր այդպես… Միգուցե ի՞մն
էիր, ու կորցրի՞ ես քեզ… ... Դա էլ չգիտեմ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий