Երեք տարի առաջ էր… Վախենում էի մուտք գործել
նոր կյանք… Վախենում էի… Չէի ուզում հրաժեշտ տալ դպրեցական խենթ օրերիս…
Ընկերներիս… Վախենում էի դժվարություններից… Վախենում էի, որ վախենում էի այդ
ամենից… Ինչքան էլ ցանկանանք ժամանակը
չենք կարող կանգնեցնել… Որքան էլ ջանանք այն, միևնույն է, տանելու է մեզ իր հետ…
Եվ ես էլ սլացա ժամանակի հետ միասին… Քայլեցի առաջ՝ չհասցնելով շրջվել… չհասցնելով
գեթ մի ակնթարթ կանգ առնել… Դժվար էր անգամ դա՝ Սլանալը…. Բայց ես կարողացա… Ես արեցի դա… ՈՒ
գտա քեզ… Իմ փոքրիկ հրաշք… Դու հայտնվեցիր իմ ճանապարհին ու օգնեցիր, որ ավելի
հեշտությամբ քայլեմ առաջ… Դու ստիպեցիր ինձ հավատալ ու ստիպեցիր ինձ ժպտալ…Ստիպեցիր,
որ հույսս չկորցնեմ… Ստիպեցիր խենթանալ ու խենթի պես ապրել… Քո խենթություններով
ինձ ուրախացնել… Դու կարողացար ինձ փոխել, մի բան, որ մինչ այդ չէր կարողացել ոչ
մեկ… Եվ այսօր ես վստահ կարող եմ ասել, որ երկրի երեսից դեռ ՄԱՐԴԻԿ չեն վերացել…
ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ եմ, որ հայտնվեցիր ու ինձ ապրել սովորեցրիր… Shnieeeeeeeessssssss…..
Комментариев нет:
Отправить комментарий