Դժվար
է… Ամեն ինչ այնքան բարդ է… Դժվար է, երբ հոգին մրսում է… Դժվար է, երբ սիրտը
ցավում է… Անտանելի է, երբ ամեն ինչ սառում է… երբ ոչինչ չես զգում կամ միգուցե
այլևս չես ուզում զգալ…
Ցավալի է… Ցավալի է, երբ կան պատճառներ… Ցավալի
է, երբ այդ պատճառները բազմաթիվ են… Սոսկալի է, երբ չես ուզում, բայց ստիպված ես
անել դա… ՄՈՌԱՆԱԼ… ՋՆՋԵԼ մեկին կամ մի քանիսին քո գիտակցական մակարդակից…
Հիշողություններից… Մտքերից… Նաև՝ ՍՐՏԻՑ…
Ինչպե՞ս վարվել… Ի՞նչ անել, որ ճիշտ լինի… Ի՞նչ անել,
որ ո՛չ սիրտը ցավ զգա… ո՛չ ՝ հոգին և ոչ էլ՝ մարմինը… Ի՞նչ անել, երբ
<<ոմանք>> պարզապես մի օր դառնում են ՈՉ ՈՔ... Երբ ամեն ինչ այլ
գույներ է ստանում… Ի՞նչ անել… Բայց մենք հասկանում ենք, որ ստիպված ենք… Ստիպված
ենք անել դա՝ ՄՈՌԱՆԱԼ… ՋՆՋԵԼ մեկին կամ մի քանիսին մեր գիտակցական մակարդակից…
Հիշողություններից… Մտքերից… Նաև՝ ՍՐՏԻՑ… Եվ մենք մոռանում ենք… Գալիս է մի օր,
երբ հասկանում ենք, երբ զգում ենք, որ մոռացել ենք… Շատ ենք տանջվել, բայց դա արել
ենք… Շատ ենք արտասվել, բայց մեկ է՝ ժպտացել ենք… Շատ ենք լռել, բայց մեկ է ՝ էլի
խոսել ենք… Եվ, իրոք, մենք մոռացել ենք…
Комментариев нет:
Отправить комментарий