Ու վերջ... պազապես վերջակետ... Երկու հասարակ կետ, որ դրեցին վերջակետ... Ու վերջ... Չքացավ ամեն ինչ... Դու դարձար ուրիշ... Դու դարձար այլ... օտար դարձար, բայց սրտիս խորքում, գուցե մի փոքրիկ անկյունում, Սրտիս թաքնված մի մասում դու դեռ հարազատ ես համարվում... Այն անկյունում, ուր դեռ չի հասել ցավը վշտիս քեզ սիրով եմ ես պահում...
Սակայն միևնույն է վերջ... Դրել եմ արդեն երկու հասարակ կետ... Ու չեմ ուզում ջնջել... չեմ ուզում կյանքս սևագրի վերածել... Չէ որ հաճախ են ասում, կյանքը սևագիր չէ... սևագրության վրա ժամանակ պետք չէ ծախսել, հետագայում մաքրագրելու ժամանակ և հնարավորություն մենք երբեք չենք ունենալու...
Խղճում եմ քեզ... կամ գուցե ինձ... կամ էլ երևի նրան... Չգիտեմ... Բայց ինչ-որ մեկիս խղճում եմ ես... Չգիտեմ ինչու, բայց խղճում եմ մեզ... Ինչպե՞ս չխղճալ, երբ դրա կարիգն եմ զգում, ինչպե՞ս չխղճալ, երբ սիրտս է դա ուզում... Խիղճս արթնացել ու ինձ չի ենթարկվում... Հոգիս խենթացել ու ինձ չի լսում... Ես մոլորվել ու ոչինչ չեմ հասկանում...
Բայց... Բայցեր էլ չեմ ուզում... Բազմակետերն էլ հույս չեն ներշնչում...
Երկու կետ... Որ դրեցին վեջակետ... այդպես էլ հավետ պիտի թողնեմ վերջակետ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий