Երջանիկ եղիր, բայց առանց ինձ . . .

Երջանիկ եղիր, բայց առանց ինձ... Թե կարող ես ժպտա, բայց նորից առանց ինձ... Գիտե՛մ, դժվար է հիմա, բայց դու ուժեղ եղիր... Առանց ինձ ապրիր... 

Այն ժամանակ, երբ ես էի տանջվում... նույն խոսքերը դու էիր ինձ ասում... Իսկ հիմա պարզապես լսիր... Ու երջանիկ լինել փորձիր... Ինձանից հեռացիր... Թե կարող ես ինձ մոռացիր... 

Գիտե՛մ, ինչքան հեռու լինեմ, այնքան դու ինձ կսիրես, բայց ներիր սիրելիս չեմ կարող էլ կողքիդ լինել... Հավատու՛մ եմ, որ հիմա տանջվում ես... Բայց գիտե՞ս, դա ինձ համար միևնույն է... Չկաս ինձ համար այնպես, ինչպես ես <<կայի>> քեզ համար... 

Չեմ սիրում այլևս քեզ... Չեմ սպասում արցունքն աչքիս... Չեմ նայում արդեն մաշված այն նկարին ու խենթի պես չեմ խոսում ես մութ գիշերին... Չեմ թափառում ուրվականի պես... Ու չեմ վախենում ինքս իմ ստվերից... Այլևս չեմ սիրում քեզ ու չեմ հավատում էլ հեքիաթներին... Չեմ արտասվում ես էլ... Տե՛ս... Ինքդ է՞լ չես հավատում, որ չոր են աչքերս արդեն... Խենթի պես չեմ ճչում ես էլ... Տե՛ս... Ինքդ է՞լ չես հավատում, որ փոխվել եմ  արդեն... Չկա սերս էլ... Տե՛ս... Դատարկ եմ հիմա ես... 

Երկու հասարակ կետ . . .

Ու վերջ... պազապես վերջակետ... Երկու հասարակ կետ, որ դրեցին վերջակետ... Ու վերջ... Չքացավ ամեն ինչ... Դու դարձար ուրիշ... Դու դարձար այլ... օտար դարձար, բայց սրտիս խորքում, գուցե մի փոքրիկ անկյունում, Սրտիս թաքնված մի մասում դու դեռ հարազատ ես համարվում... Այն անկյունում, ուր դեռ չի հասել ցավը վշտիս քեզ սիրով եմ ես պահում... 

Սակայն միևնույն է վերջ... Դրել եմ արդեն երկու հասարակ կետ... Ու չեմ ուզում ջնջել... չեմ ուզում կյանքս սևագրի վերածել... Չէ որ հաճախ են ասում, կյանքը սևագիր չէ... սևագրության վրա ժամանակ պետք չէ ծախսել, հետագայում մաքրագրելու ժամանակ և հնարավորություն մենք երբեք չենք ունենալու... 

Խղճում եմ քեզ... կամ գուցե ինձ... կամ էլ երևի նրան... Չգիտեմ... Բայց ինչ-որ մեկիս խղճում եմ ես... Չգիտեմ ինչու, բայց խղճում եմ մեզ... Ինչպե՞ս չխղճալ, երբ դրա կարիգն եմ զգում, ինչպե՞ս չխղճալ, երբ սիրտս է դա ուզում... Խիղճս արթնացել ու ինձ չի ենթարկվում... Հոգիս խենթացել ու ինձ չի լսում... Ես մոլորվել ու ոչինչ չեմ հասկանում...

Բայց... Բայցեր էլ չեմ ուզում... Բազմակետերն էլ հույս չեն ներշնչում... 

Երկու կետ... Որ դրեցին վեջակետ... այդպես էլ հավետ պիտի թողնեմ վերջակետ...

Աշունն էլ կվերջանա . . .

Աշունն էլ կվերջանա... Այս անգամ էլ կվերջանա... Ու կգա ձմեռ... Նորից ցուրտ ձմեռ... Նորից սառնություն կզգա հոգիս... Սիրտս նորից չի տաքանա արևից... 

Մաքրություն... Պարզություն... Թարմություն է ձմեռը բերում... Ոմանց համար դառնություն... մենություն... սառնություն է այն թվում... Բազմաթիվ սիրող սրտեր են կոտրվում... Շատ <<սերեր>> են այդ ցրտից սառում ու վախճանին մոտենում... Ու ձմռան ցրտի հետ մեկտեղ ուրիշ ցուրտ է մարդու հոգին զգում... Ուրիշ սառնություն, որ հնարավոր չէ ոչնչով տաքացնել... Անգամ կրակը չի կարող այդ սառնությունը վերացնել... Հարկավոր է այլ բան... մի բան, որ էլ չի լինի... Որ չկա... Հարկավոր է մեկը... Մեկը, ով գնաց... ով լքեց... հեռացավ... <<Կրակներ>> հարկավոր չեն... <<Արևներ>> պետք չեն... Այդ ժամանակ տաք հագուստներ մեզ պետք չեն... 

Հարատև քուն է պետք... Այդ ժամանակ երազներ են պետք... Երազել է պետք... Հոգուն երազներում սավառնել է պետք... Երազներում իրականություն փնտրել է պետք... ՍԵՐ է պետք... Ահա այն ջերմությունը, որ մեզ է պետք... Ահա այն դեղամիջոցը, որ կբուժի մեզ... Մոռացնել կտա անգամ ձմռան ահասարսուռ ցրտի մասին... Կվերացնի սառնությունն աշխարհի... Ու կտա ջերմությունն այդքան ցանկալի...